Zijn baas William Port Stokes (ca.1832-1890) stelde hem bij de verhuizing slechts een klein salaris in het vooruitzicht. Vincent zou kost en inwoning krijgen en met veel geluk nog een salaris van maximaal £ 20 per jaar. Ter vergelijking: een jaar eerder verdiende Vincent bij kunsthandel Goupil & Cie nog £ 90 per jaar. Hij moest dus een bescheidener leven leiden dan hij gewend was. Het is dan ook niet vreemd dat hij in een brief aan zijn broer Theo verzuchtte:

“Er zouden wel eens dagen kunnen komen waarin ik met een zekeren weemoed zal terugzien op de “vetpotten van Egypte” verbonden aan andere betrekkingen, n.l. het meer geld verdienen en het in menig opzicht meer in aanzien zijn in de wereld,─ dat voorzie ik.” Lees de hele brief

Toch wilde (en kon) Vincent niet terug naar zijn vroegere leven. Hij was er van overtuigd dat hij óf in het onderwijs, óf als predikant moest werken. Hij had plannen gemaakt om als missionaris in Londen, of zelfs Zuid-Amerika, te gaan werken. In zijn brieven is duidelijk te lezen dat religie steeds belangrijker voor hem werd. In augustus 1876  schreef hij Theo wat hij ten diepste wilde:

“Aan Christus verbonden zijn met onverbreekbare banden en die banden te voelen. Droevig zijn maar altijd blijde.” Lees de hele brief

Enkele dagen na zijn aankomst in Isleworth ontmoette Vincent dominee Thomas Slade Jones (1829-1883) die net als Stokes een kostschool leidde. Vincent besloot van baas te wisselen en ging aan de slag als hulponderwijzer op de school van Jones, gaf zondagschool in ‘het kerkje van Mr. Jones’ en mocht op den duur ook preken. In december 1876 vertrok Vincent uit Isleworth om de feestdagen bij zijn ouders in Etten te vieren. Daar zette hij een nieuw toekomstpad uit. Hij gaf zijn werk als onderwijzer op en zou niet meer terugkeren naar Engeland. In plaats daarvan vertok hij naar Dordrecht.