Het is nog steeds niet bekend op welk woonadres Vincent van Gogh neerstreek toen hij in mei 1873 in Londen aankwam om bij kunsthandel Goupil & Cie te gaan werken. We weten wel dat het in een voorstad van Londen was waar het tamelijk stil was (hij noemde het een gezellige, stille en frisse buurt) en Vincent vergeleek het daarom met Tilburg. Regelmatig schreef hij over de plek, waar hij het goed naar zijn zin had:

“De buurt waar ik woon is zeer mooi, & zoo rustig & gezellig dat men bijna vergeet dat men in Londen is. Voor ieder huis is een kleinen tuin, met bloemen of een paar boomen & vele huizen zijn met veel smaak in eene soort van gothieken stijl gebouwd. Toch moet ik nog ruim een  half uur wandelen om buiten te zijn.” Lees de hele brief

Dat deed hij dan ook regelmatig. Hij maakte een wandeling met zijn chef van Goupil, Charles Obach en ook met zijn Duitse huisgenoten. Samen met zijn mede kostgangers, drie Duitsers die ‘s avonds voor gezelligheid zorgden in het kosthuis door piano te spelen en te zingen, maakte Vincent een uitstapje. Zo gingen ze in 1873 met Pinksteren met elkaar op pad. Maar volgens Vincent gaven ze zoveel geld uit dat hij niet vaker met hen mee kon gaan. Toch maakte hij in augustus van datzelfde jaar nog een dagtocht met een van hen naar de Dulwich Picture Gallery. Vincent dagdroomde er toen van om buiten de stad te gaan wonen. Niet alleen omdat hij het platteland zo mooi vond, maar ook omdat hij het inmiddels al wat minder naar zijn zin had in het kosthuis: hoewel Vincent in eerste instantie schreef dat hij zo tevreden was over zijn kosthuis, bleek dat later toch tegen te vallen. Hij schreef aan zijn vrienden Caroline en Willem van Stockum uit Den Haag dat:

“alles hier niet zoo mooi is als ’t mij aanvankelijk toescheen. Misschien ligt het aan mij & ik zie het dus nog maar eenigen tijd aan.” Lees de hele brief

Twee weken later zegde hij zijn kamer al op en verhuisde hij naar een ander kosthuis, dat van Ursula Loyer en haar dochter Eugenie in Brixton.